Choć filmy dokumentalne uczestniczą w najważniejszych festiwalach, to rzadko zdobywają nagrody. Pamiętam, że w 2012 roku Złotego Niedźwiedzia otrzymali Włosi, bracia Paolo i Vittorio Taviani za dokument Cesare deve morire. A 2016 roku Niedźwiedź przypadł dokumentaliście Gianfranco Rosi za Fier at See. Natomiast w 2022 roku Festiwal Filmowy w Wenecji przyznał Złotego Lwa włoskiemu dokumentowi All the Beauty and the Bloodshed w reżyserii Laury Poitras.

Laureatem Złotego Niedźwiedzia w 2023 roku został „Sur l'Adamant” . Film ten przedstawiał klinikę psychiatryczną pływającą po Sekwanie w samym centrum Paryża.
Reżyser próbował obalić wizerunek ludzi cierpiących na szaleństwo. Zatrzeć granice między opiekunami a pacjentami. Najbardziej szaleni ludzie to nie ci, których masz na myśli”: wyjaśniał Nicolas Philibert robiąc ten film improwizował. Był otwarty na przypadkowe wydarzenia. Kręcenie filmu było dla mnie poszukiwaniem wiedzy . Gdybym miesiącami prowadził badania w tym kierunku to powstałby zupełnie inny film. Chcę żeby odbiorcy sami odkryli i poznali w jakim świecie żyjemy. Miałem szczęście pracowania z ludźmi bardzo tolerancyjnymi. Nakręciłem sześćdziesiąt godzin materiału a wykorzystałem tylko 109 minut. Koszt filmu wyniósł dwa miliony i sześćset tysięcy euro, poinformował reżyser podczas konferencji prasowej.

Srebrnego Niedźwiedzia dla najlepszego reżysera otrzymał innyFrancuz, Philippe Garrel za „Le Grand Chariot”. Wraz z trójką własnych dzieci, synem i dwiema córkami, stworzył on rodzinną opowieść na temat zawodu lalkarzy. Pokazał perypetie związane z kontynuacją tradycji teatrzyku lalkowego założonego przez dziadka i ojca. Interesująca, nastrojowa, paryska historia została wyprodukowana przez Joëlle Bertossa z firmy Close Up Films z Genewy. Philippe Garrel jako spadkobierca francuskiej Nowej Fali, zadedykował swą nagrodę zmarłemu w 2022 roku Jeanowi-Lucowi Godardowi. Srebrnego Niedźwiedzia za najlepsze zdjęcia do filmu Disco Boy dostała kultowa francuska operatorka Helene Louvart.

Zaczynając pracę jako operatorka filmowa, brałam pod uwagę tylko projekty, które mnie naprawdę interesowały. W Disco Boy wykreowałam bardzo czysty, precyzyjny obraz. Zależało mi, by nie przegadać narracji . Przy czym nie chodziło tylko o uchwycenie momentów ale też o refleksje nad nimi. Światło nie było dla mnie najważniejsze . Przywiązuję uwagę do współpracy z aktorami i rozmowami z zespołem na temat filmu, nad którym pracujemy. Nie obchodzą mnie żadne stereotypy. Zawsze szukam własnej drogi... tłumaczyła dziennikarzom Helene Louvart.

Na Berlinale 73 kino francuskie przeżyło swój prawdziwy renesans. Generalnie wiele prezentowanych filmów poruszalo tematykę feministyczną oraz tematykę tożsamości płci. Nagrodę dla najlepszej aktorki i najlepszego aktora zastąpiono nagrodą dla najlepszej roli wiodącej i najlepszej roli drugoplanowej. Srebrnego Niedźwiedzia za najlepszą rolę drugoplanową przyznano, transpłciowej aktorce z Austrii, Thei Ehre, grającej w filmie Till the End of the Night w reżyserii Chriistopha Hochhäusera. Srebrnego Niedźwiedzia za najlepszą rolę wiodacą w hiszpańskim filmie 20,000 Species of Beees w reżyserii Estibaliz Urresoli Solaguren otrzymała traktująca siebie za chłopca, ośmioletnia dziewczynka Sofia Otero.
Berlinale 73 przebiegało pod hasłem solidarności z Ukrainą i Iranem



Alexandra Hołownia
https://www.berlinale.de/en/home.html